EN DET IS ALLEMAOL IN GENT!

Afgelopen weekend was Frans Pollux in de Schakel met zijn tour “naeve de kerk”. Het doel is om uiteindelijk een liedje te kunnen schrijven over de ziel van het dorp. De ziel van de Ruiver. Ik was er graag naar toe gegaan, maar ik had al een weekendje weg geboekt met ons oude trio en eega.

Bij toeval in Gent (België), want daar had hij al een liedje over gemaakt en ik kon dat weekend beproeven hoe de ziel van deze stad zich in zijn tekst vermomde.

Wat mij in Gent opviel was een nieuwe trend die zich als een parasiet door de bourgondisch stad aan het mengen is. Het begon al bij ons hotel. “Rooms and Moor”, een hippe suite aangekleed met onbewerkt sloophout waar “No TV, go out and see the city!” op de muren getagd was. Ik vond het nogal dwingend maar allée, daar kwamen we ook voor. Buiten op het terras zaten jongeren groenige sapjes te drinken uit een jampotje. De jongens een knotje en de meisjes ook. De voertaal was Engels en ik kon maar moeilijk onderscheiden of de kleding nu oud of juist super trendy was. Ze waren in elk geval stuk voor stuk uniek. Je zag niet 2x dezelfde spencer of tafelrok. Op de achtergrond draaide rapper Boef om het verhaal compleet te maken. Is dit nou typisch Gent?

Met een klein geïrriteerd knorretje in de maag gingen we op zoek naar een lunchroom, een snelle hap. Voor dat we het wisten zaten we in een hippe tent met klassieke muziek op de achtergrond te loeren naar enorme bedragen op de menu kaart. Witte muren met onleesbare graffiti, bloemetjes op tafel en een hoog plafond met gloeilampen in glazen potten. Mijn oog viel op de boerenbroodtosti met plantaardige kaas en algen salade. Dit leek me de meest veilige optie aangezien de groentesoep al om 15.00 op was. Nogal wiedes gezien de vreemde gerechten met torenhoge prijzen.

De snelheid van de bediening liet wat te wensen over en verveeld keken we naar buiten. We zagen een jongeman met baard en knotje zich een “pietige pater” opsteken. Hij leunde nonchalant tegen zijn wielrenfiets, zonder remmen. Ongegeneerd bekeken we met z’n zessen deze jongeman en vroegen ons af of de hoge opgetrokken sokken een praktisch nut hebben of dat dit bij zijn “look” hoort. Ze staken prachtig af tegen zijn groene plof-rib broek. De zwarte rugzak oogde erg modern ten opzichte van zijn (tot helemaal boven) dichtgeknoopte bloesje met mooie kantafwerkingen. We kwamen unaniem tot de conclusie; “dit is een Hipster”.

Aan het sloophouten tafeltje rechts van ons, schoof een jong stel op de okergele stoeltjes aan. Hij: strak in het pak, smalle stropdas en slangenlederen schoenen met gesp. Zij: zwart rokje, chique blouse en iPhone 8 in de hand. Ze bogen zich over de menu kaart, geconcentreerde blikken. Of ze het broodje pompoenhumus zullen delen, vroeg hij. Aan de vintage tafel in het midden zaten twee jonge dames in retro trainingspakken, moderne glanzende witte gympies aan hun voeten en beiden een cappuccino van sojamelk in de hand, uiteraard geserveerd in jampotglaasjes met gestreepte kartonnen rietjes (kartonnen rietjes uit een plastic verpakking, volgt u het nog?). In hip Engels waren ze luidruchtig met elkaar in gesprek. Ze peuzelden wat van de taartjes zonder boter, en schiftten zorgvuldig de noten eruit. Een glanzende verpakking van een BiFi-worstje stak warempel zichtbaar boven hun rugzak uit. Ik was even van mijn abrikoos, zijn dit nu ook hipsters of veganisten, of is dit typisch Gents?

Zeker niet Gents, dat hoorde ik duidelijk in het liedje van Pollux. Maar wat is een hipster dan wel, wie is veganistisch en tot wat voor cultuur behoort dit? Na enig onderzoek op internet kom ik er achter dat we het hebben over een nieuwe Vegan-style en niet de Veganisten-style. En de hipster is dus iemand die leeft in de Vegan-style voortgekomen uit de veganisten cultuur. Een veganist is dus heel wat anders.

Ik zal het even kort uitleggen. Veganisme associëren we al gauw met lijkbleke ouderwets muffig stinkende maatschappelijk verantwoordelijke voelende plantjeseters. “Soja-zoebelaers” op z’n dialect. Een frikadel of broodje shoarma is moord en brand en verdient in hun ogen de doodstraf. Plastic vernietigd de wereld en het kapitalisme is een onderdeel van onze zelfvernietiging. Geluk komt vanuit jezelf en samen zorgen we voor een betere wereld. Maar voornamelijk draait het voor de veganist om het eten en het dierenwelzijn. Kortom, een nobel streven. Het veganisme leek populair te worden, maar blijkt niet voor iedereen een pretje zijn. Vegan daarentegen is nu blijkbaar wel hip! Geen (nep)geiten wollen sokken types, maar een ruige hipsters, of iets wat daar op lijkt, “a way of life!”

De evolutie van de hipster is op zichzelf ook al interessant te noemen, een soort combinatie van hippie, vegetariër en zakenman. Alleen hippies onttrokken zich vroeger aan de maatschappij, waren vaak vegetariër en geloofden in eco-vriendelijk, terwijl hooggeschoolde hipsters trendy muntthee drinken en een fortuin uitgeven aan bakjes hennepzaad, quinoa en tarwegras (veganistisch). Het grootste verschil is nog wel dat hipsters veel geld uitgeven om er arm uit te zien: hele maandsalarissen geven ze uit bij kledingwinkels als American Apparel, terwijl de hippies die op straat leefden nauwelijks een cent uitgaven aan hun versleten skinny jeans en tweedehandssandalen.

De eerder genoemde veganist is dus eigenlijk de moderne vegetariër. En de vegetariër is een oude carnivoor die het welzijn van de dieren hoog heeft staan zoals Sint Franciscus van Assisi (oprichter van dierendag). En de echte Gentenaar? Die heeft hier verder weinig mee van doen. We zijn dan ook vlug vertrokken naar de binnenstad van Gent en hebben ons in het Galgenhuisje laten overrompelen met bourgondische gezelligheid: “…d’n dors verdreeve en aan de Leie mich gelaaf”. De ziel van Gent is tot ons gekomen het is nu wachten op ons eigen mooie Ruiverse liedje!

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: