PUIK VIECURI
Wim Wittenbernds vol lof over palliatieve zorg
VieCuri bij verlies van zijn vrouw Ria
Het is nu ruim 1,5 jaar geleden dat Wim Wittenbernds (70), oud-douanier, afscheid moest nemen van zijn geliefde vrouw Ria Ubbink. Ria werd 68 en overleed aan de gevolgen van eierstokkanker met uitzaaiingen. Ria en Wim hebben veel steun ervaren van de verzorging en verpleging vanuit het Transmuraal Palliatief Team van VieCuri.
Dankbaar
‘Ria was een vrolijke vrouw, die volop in het leven stond,’ zegt Wim die samen met Ria twee kinderen en vier kleinkinderen kreeg. ‘Ze genoot ontzettend van het oma zijn. Ria werkte als Alfahulp in de thuiszorg en stond altijd voor anderen klaar. In mei 2015 kreeg ze last van COPD, hoewel ze nooit gerookt heeft. Ze kreeg heel moeilijk lucht en is toen op aandringen van onze dochter Marloes, die palliatief verpleegkundige is, naar het ziekenhuis gegaan. Ze bleek vier liter vocht in haar rechterlong te hebben. Dat is weggezogen en op kweek gezet. Een maand later hoorden we de diagnose: eierstokkanker met uitzaaiingen. Je voelt je dan enerzijds verslagen, maar er komt ook heel veel vechtlust terug. Ria hoopte echt te genezen.'
Dan ga je het medisch circuit in: chemokuren - wat een rotzooi is dat -, operaties en de herstelperiodes daarna. Het voelt als een achtbaan van emoties, waarin heden en verleden je door elkaar slingeren. Wij gingen graag en vaak naar Portugal, en ja, dat zat er dus niet meer in. Zo zijn er veel meer dingen waar je afscheid van neemt. Aan de ene kant stemt dat triest, maar er is ook dankbaarheid dat we zoveel samen hebben mogen meemaken. Ria bloeide op, toen onze zoon Roel in 2016 trouwde. Daar heeft ze echt naar toegeleefd.
Daarna werd het gaandeweg slechter. Ria’s laatste verjaardag was memorabel. Ze wilde zich laten cremeren en wist dat ik daar moeite mee had. Ik geloof, in tegenstelling tot haar, nog in de kerk en heb niets met cremeren. Haar cadeau aan mij die dag was dat ze in plaats van gecremeerd te worden, voor een natuurbegraafplaats koos. Dat emotioneerde mij zeer. We hebben samen, met de kinderen erbij, een plek uitgezocht op natuurbegraafplaats Venlo-Maasbree. Daar ligt ze nu en kom ik straks ook te liggen.
De laatste maanden hebben we Ria thuis verzorgd, tot het niet meer ging. Ze is toen naar hospice Doevenbos in Horst gegaan, we kregen er een prachtige tweepersoonskamer. Tot het allerlaatste moment ben ik bij haar geweest. Geweldig hoe je daar wordt ondersteund en begeleid. Niets is teveel. En dat geldt niet alleen voor het hospice, maar ook voor het ziekenhuis en de thuiszorg. Vanaf het moment dat we hoorden dat ze ongeneeslijk ziek was tot aan haar laatste adem werden al onze vragen beantwoord en onze pijn (mee) gevoeld. Huisarts dokter Harthoorn en zijn assistente, het gehele transmuraal palliatieve team, de vele vrijwilligers in het Doevenbos, zoveel toewijding, zoveel liefde. We hebben dat beiden als heel fijn ervaren.’
Marloes van Haandel, Palliatief verpleegkundige VieCuri Medisch Centrum
Marloes van Haandel is oncologisch en palliatief verpleegkundige en maakt al jaren deel uit van het Transmuraal Palliatief Team (TPT) van VieCuri. Ze is ook ervaringsdeskundige: haar moeder overleed in 2017 in het hospice in Horst aan de gevolgen van kanker. In het interview hiernaast kijkt haar vader, Wim Wittenbernds terug op deze laatste fase uit het leven van zijn vrouw en de moeder van Marloes, Ria Ubbink. Het TPT speelde hierin een belangrijke rol. Marloes was hier niet als professional, maar als dochter nauw bij betrokken.
Het eerste aanspreekpunt
‘Het mooiste aan het werk als palliatief verpleegkundige is dat je net wat meer tijd hebt voor patiënten. Tijd om mensen te verzorgen: met eten en drinken, met het toedienen of gebruik van medicijnen, met het regelen van de mobiliteit of het vervullen van specifieke wensen; maar vooral ook tijd om met patiënten te praten: over leven en dood, de angst om te sterven en hoe je die probeert weg te nemen.
Als verpleegkundigen zijn we altijd het eerste aanspreekpunt, maar vanuit het TPT kijken we breed naar wat een patiënt nog kan en wil. Alles is erop gericht de patiënt zoveel mogelijk comfort te bieden - niet alleen fysiek, maar vooral ook mentaal - in die laatste fase van het leven. Transmuraal betekent dat de zorg verleend wordt door meer dan één instelling. Het TPT werkt dan ook nauw samen met hospices en thuiszorgorganisaties in de hele regio: van Horst tot Venray, Venlo, Peel en Maas en Reuver.’
Huisarts Edith Craenmehr biedt zorg tijdens laatste levensfase
Palliatieve zorg is de zorg voor patiënten met een ziekte die niet meer te genezen is tijdens de laatste fase van hun leven. Edith Craenmehr heeft er als huisarts in Arcen regelmatig mee te maken: ‘Patiënten die een beroep doen op palliatieve zorg staan wij met liefde en zorg bij.'
Palliatieve zorg
Palliatieve zorg kent vele aspecten: medicatie, aangepaste voeding, extra voorzieningen thuis of in een hospice, maar vooral aandacht en praten. Praten over het leven, over de naderende dood, over angsten en hoe je die een plek kunt geven. Als kaderhuisarts palliatieve zorg geeft Craenmehr hierover, samen met drie andere collega’s, voorlichting en nascholing aan andere huisartsen in de regio.
Craenmehr maakt ook deel uit van het Transmuraal Palliatief Team (TPT) van VieCuri, waarin huisartsen, medisch specialisten, een spiritueel zorgverlener, specialisten ouderengeneeskunde en verpleegkundigen nauw samenwerken: ‘Vanuit het TPT ondersteunen wij behandelaars die met palliatieve zorg in Noord-Limburg te maken hebben. Zij kunnen bij het TPT terecht voor advies. Wekelijks bespreken wij alle aanvragen.
Het gaat daarbij ook over palliatieve sedatie (het verlagen van het bewustzijn van een patiënt in de laatste levensfase) en euthanasie (levensbeëindiging). Mensen hebben hier soms verkeerde ideeën en verwachtingen over. En dat geldt overigens soms ook voor verpleegkundigen en medisch specialisten. Wij geven voorlichting en vertellen patiënten, familie en zorgverleners wat ze kunnen verwachten bij het laatste stukje van het leven.'