50 TINTEN GRIJS, EEN GEHEEL NIEUWE LADING

Een huis kopen in Reuver is zo makkelijk nog niet. Het bezichtigen van huizen heeft iets weg van een heuse polonaise, hutje mutje achter elkaar door een huis heen crossen. Het bieden op een huis kan op haar manier vergeleken worden met Miljoenenjacht, de enveloppen vliegen je om de oren. Het was dan ook een opluchting toen mijn vriend en ik in februari van dit jaar hoorden dat het ons gelukt was om een stulpje te vinden. Het heeft wat tijd, zweet en een RSI hand (van het klikken op Funda) gekost, maar dan heb je ook wat!

Vol enthousiasme ging ik aan de slag met de inrichting van ons huis. Ik wist immers precies wat ik wilde. Trots en vol vertrouwen vertrok ik op een zonnige zaterdagochtend naar de doe-het-zelf gigant voor muurverf, grijze muurverf wel te verstaan. Een eitje zou je zeggen. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik een half uur later met de helft aan zelfvertrouwen en enigszins wereldvreemd deze zelfde winkel zou verlaten…

Bij het binnentreden van de winkel liep ik in grote stappen naar de verfbalie. Volmondig en vol overtuiging sprak ik de medewerker aan: “Doe mij maar grijze verf, alsjeblieft.”. Ik zag aan de blik van de heer achter de balie dat dit het hoogtepunt van zijn dag zou zijn. Met een brede lach nam hij me mee naar een enorme wand, een wand zo groot, zelfs de Chinese muur zou zich hierdoor geïntimideerd voelen. Natuurlijk had ik niet zo zeer moeite met het formaat van de muur, ook grote wanden mogen er wezen. Echter was deze wand tot mijn grote verbazing VOLLEDIG gevuld met kleine kaartjes.

Tientallen grijze kaartjes, om precies te zijn. Vol verbazing keek ik naar de bewonderenswaardige hoeveelheid tinten grijs. De kleurnamen schoten door mijn hoofd; basalt, leem, orchidee, schelpenzand, aquarel, wuifzacht, module… Kort had ik het vermoeden in een verborgen camera programma te zitten, maar de verkoopmedewerker nam dit vermoeden al snel weg, hier werden geen grappen gemaakt.

De zinnen die daarna volgden ben ik kwijt. Langzaam maar zeker brokkelde mijn romantische beeld over het inrichten van een huis af. Dit maakte plaats voor een gevoel van onwetendheid, twijfel en absolute schrik. Ik, die zo zeker wist een grijze muur te willen, begon ineens te twijfelen of ik überhaupt wel wist wat grijs was. Welke kleur was nu de echte grijs? En bestond er dan wel een echte grijs? Binnen een aantal minuten waren mijn hersenen niet meer dan een zwart (of donkergrijs?) gat.

Al snel besloot ik vandaag geen keuze te kunnen maken. Enigszins verslagen liep ik terug naar mijn auto, in mineurstemming reed ik terug naar oppe Ruiver. Nachtenlange piekersessies volgden, schelpenzand, aquarel, wuifzacht… Wat was nu de grijs die ik zocht? Vijftig tinten grijs kreeg voor mij een geheel nieuwe lading.

Ruim een maand later was het zo ver, er was witte rook, ik had mijn keuze gemaakt. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en vertrok wederom naar de doe-het-zelf gigant. Dezelfde verkoopmedewerker was ook weer van de partij. Hij was mij nog niet vergeten, zo bleek uit zijn vraag. Nieuwsgierig vroeg hij of ik een keuze had kunnen maken. Zachtjes schraapte ik mijn keel: “Jazeker”, antwoordde ik, “doe mij maar een groen behang”.

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: