PUIK VERHAAL

Os Aje Kasteleins
Madera bar

Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 7 komen Ton en Marly Niemans van de Madera Bar aan het woord.

Een loodzware tijd

Ton en Marly waren zelf als gasten regelmatig bij de Madera Bar te vinden toen hun ter ore kwam dat het café kon worden overgenomen. “We hadden verder geen horeca-ervaring of –achtergrond, maar dat leek ons wel iets.” Ondanks dat ze er goed over nagedacht hadden, brak er wel een loodzware tijd aan. Ton: “Onze kinderen Angel en Roy waren er al. Ik werkte in die tijd nog gewoon bij Océ. Stond ik om 5 uur ’s ochtends op om vervolgens na mijn werk weer in het café te gaan staan. Er waren dagen bij dat ik mijn bed niet eens zag en slechts een uurtje op de bank sliep.”

Typisch bruin café

De Madera Bar lag al vele jaren aan de Rijksweg in Reuver, waar het in die tijd nog wemelde van de kroegen, toen Ton en Marly het overnamen. “Waar de naam Madera Bar precies vandaan komt, weet ik ook niet. Maar het heeft iets te maken met de eerste eigenaresse, Aezele Bet.” Het was een typisch bruine kroeg met een publiek van jong tot oud. Er was een grote groep stamgasten, er werd veel gekaart, uit de jukebox klonken de nieuwste hits en het eigen cafévoetbalteam De Madera Boys, waar Ton zelf spelend lid van was, was er vaak te vinden. “Als we ‘s ochtends om tien uur niet open waren, werd er op de deur gerammeld. Gesloten werd er om 1 uur ’s nachts. Aangezien de politie daar behoorlijk streng op controleerde, hielden we ons daar keurig aan”, aldus Marly.

Pinkpop en de Wijnfeesten

Er was een hechte band met de bezoekers. Zo gingen Ton en Marly een keer met een groep stamgasten mee naar Pinkpop. Ook de Wijnfeesten over de grens werden aangedaan. Ton: “Stond daar een grote barbecue met vlees. De groep Duitsers eromheen lagen allemaal te slapen. Dus werd er driftig van de barbecue gegraaid. Totdat er een paar Duitsers verschenen die ook bij die groep hoorden. Werd het daar nog bijna vechten. Gelukkig werd alles gesust en eindigde het ermee dat we de rest van de avond gezamenlijk bier zaten te drinken.” Die sociale controle was er ook in de Madera Bar zelf. “Als er wel een vreemd of fout volk binnenkwam die op problemen uit waren, stonden de stamgasten direct achter ons.”


Het echtpaar bood vaak een luisterend oor, hoorde de verhalen van hun gasten aan en stond ze soms bij met raad en daad. “Maar echt problemen oplossen kon je toch niet. Dat moesten de mensen zelf doen.”

“Als er wel een vreemd of fout volk binnenkwam die op problemen uit waren, stonden de stamgasten direct achter ons.”

Gekkenhuis met Kermis en Carnaval

Uit de tap stroomde Stella Artois, later Dommelsch. Bier voerde de boventoon, af en toe een borreltje. Ton: “Voor een gulden in die tijd. En als we met de Kermis of Carnaval een dubbeltje omhoog gingen, werd er geklaagd.” Die twee momenten vormden elk jaar het hoogtepunt. Marly: “Dan was het alle dagen gekkenhuis. Als we op Aswoensdag alles opgeruimd hadden en de hieringen gesjeld waren, gingen wij ons aan de bar zitten. Dan mochten de stamgasten de rest van de avond op onze kosten drinken, als bedankje voor de mooie dagen. Dan werden de carnavalsspullen vaak alsnog van zolder gehaald en werd er geëindigd in polonaise.”

Bokswedstrijden in clublokaal

Achter het café lag het clublokaal van de Madera Boys waar ze zich konden omkleden en douchen. “Dat lokaal werd ook een tijdje gebruikt voor andere doeleinden,” vertelt Ton grinnikend. “Er werden bokswedstrijden georganiseerd. Daarvan hebben we op een gegeven moment toch maar gezegd dat dat niet meer mocht. Kameraden die mekaar daar de koppen insloegen, dat was niet helemaal de bedoeling.”

Nauwelijks tijd voor gezinsleven

Na 4,5 jaar besloot het echtpaar om ermee te stoppen. Ton: “Niet omdat het slecht ging. Integendeel; het was nog steeds hartstikke druk. Maar ik zag de kinderen bijna niet meer, was alleen maar aan het werk. Als er een goed bod zou komen voor de inboedel, zouden we er uit gaan.” Aldus geschiede; in 1986 ging het echtpaar uit de zaak. Ton ging weer full-time aan de slag bij Océ waar hij tot aan zijn pensionering heeft gewerkt. Na Ton en Marly kwamen er nog twee verschillende eigenaren in de Madera Bar alvorens het ergens in de jaren ’90 definitief zijn roemruchte cafédeuren sloot. Het pand is inmiddels verbouwd tot woonruimte

Fantastische tijd

Spijt heeft het echtpaar geen seconde van hun horeca-avontuur. Ton: “Nee, we hebben een fantastische tijd gehad. Nog steeds denk ik wel eens; zou toch wel mooi zijn...” Dat laatste heeft Marly niet. “Maar als ik dan zelf weer ergens in een horeca-gelegenheid kom, heb ik nog steeds de neiging om mee te helpen opruimen. Ik let dan ook nog steeds op hoe alles gaat. Dat zal er wel nooit meer uitgaan.”

Deel 1

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café de Euverwaeg'

Deel 2

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café Lambaerke'

Deel 3

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café Keuben'

Deel 4

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café de Koessebar'

Deel 5

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café Janissen'

Deel 6

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café de Lange Offenbeek''

Deel 7

Klik hier voor 'Ós aje kasteleins'

'Café 't Heukske'

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: