COSTA DEL RUIVER

‘Dan wandelen we hier, bij de achteringang, gewoon zo de bossen in. Dat vinden we zó mooi. Dat geeft meteen een vakantiegevoel!’ Hoe vaak heb ik het niet gehoord. Net als zo’n beetje onze hele gemeente, werkte ook ik bij de Lommerbergen. En dan vooral achter de balie. Leuk was dat, altijd maar contact met mensen die op vakantie zijn. Natuurlijk is niet iedereen altijd even positief, maar over het algemeen waren gasten zo enthousiast over onze omgeving, onze dorpen en onze natuur. Velen kwamen elk jaar, of soms zelfs elk seizoen terug. Ja, zo zeiden ze letterlijk: onze omgeving gaf hen een vakantiegevoel.

Een vakantiegevoel

Gek eigenlijk. Een vakantiegevoel. Als je daarbij nadenkt. Ik associeer een vakantiegevoel met een zonnige namiddag op een Italiaans terrasje. Of bij het krieken van de dag een baguette halen in een Frans dorpje. Of, dichter bij huis, een lekker dagje aan het strand in Zeeland of een flink eind fietsen op een Waddeneiland. Maar nee, mijn gesprekspartners aan de andere kant van de balie vonden dat vakantiegevoel gewoon in Reuver. Gewoon met een wandeling, een fietstocht of een terrasje in ónze omgeving.

Een andere blik

Ik besloot daarom eens met een andere blik door onze omgeving te lopen en me wat vaker te verwonderen over het alledaagse. Dat bos, waar die mensen het over hebben, ik weet zeker dat we dat allemaal vanzelfsprekend vinden. Maar hoe fijn is het dat je vanuit Reuver gewoon richting de Maas kunt wandelen en je dan plotsklaps middenin een bos kunt bevinden. Waar je vogeltjes hoort fluiten en waar het omgevingsgeluid en de dagelijkse drukte ver weg zijn. Een bos waar je niet eerst een stuk voor moet rijden om er te komen, maar waar je achteloos naartoe kunt wandelen op een vrije namiddag.

Instagrammable

En dan wandel ik nog een stukje verder. ‘Mèt ’t vaer gaon’ is voor ons functioneel. Gewoon, je neemt het veer omdat je aan de andere kant van de Maas moet zijn. Maar als je de Rhône, de Donau of de Toscaanse Arno wil oversteken en er ligt een pontje op je te wachten, waar je dan authentiek door een ‘local’ te woord wordt gestaan, dan is dat opeens op zijn minst fotogeniek en op zijn meest Instagrammable. ‘Het pontje nemen’, zoals ze dat dan bij de Lommerbergen aan de andere kant van de balie noemden, is dan opeens niet meer alledaags. Zeker op een mooie zomeravond, als de zon langzaam in de Maas zakt en de vrolijke veermeneer met het ouderwetse, nee, authentieke bonnetjesapparaatje een praatje komt maken. Waarom moet je dan nog helemaal naar een pontje in de Dordogne voor je Instagrampost?

Het authentieke dorpshart van Beesel

En wat doet het authentieke dorpshart van Beesel onder voor een karakteristiek dorpje in Umbrië? Assisi had toch ook zomaar Beesel kunnen zijn? Waarom moet je naar het Schwarzwald voor de kabbelende beekjes, de ruige beboste omgevingen en het stoere vee als je een wandeling door Ronckenstein kunt maken? Ruikt versgemaaid gras bij ons niet precies hetzelfde als op een Alpenweide? Ik heb in ieder geval besloten om me wat vaker over het alledaagse te verwonderen.

Kijken met de ogen van een toerist

Dat gun ik iedereen: struin, wandel, fiets door onze gemeente. Verbaas je, verwonder je, kijk met de ogen van een toerist. Ruik de geur van vers gemaaid gras op een zomeravond, zie het water in de Maas rustig voorbij kabbelen of sta eens vroeg op en maak een wandeling door de bossen. Voor mijn part ga je een keertje neuzen in de folders die bij de Lommerbergen liggen. Nog een hele fijne zomer gewenst!