PUIK VERHAAL
Os Aje Kasteleins
Café De Haam
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 10 komen Ruud Beerkens, Marjo Cremers-Beerkens en Jan Cremers aan het woord. Zij zijn de zoon, dochter en schoonzoon van de inmiddels overleden Ger en Dinie Beerkens, voormalige eigenaren van café / zaal de Haam.
Op zoek naar een nieuwe kastelein
Op het kruispunt van de Pastoor Vranckenlaan en de Kesselseweg prijkt al tientallen jaren een Chinees / Wok-restaurant. Maar wat de jeugdige lezers wellicht niet weten, is dat het vroeger een café met feestzaal is geweest; de Haam. Aan de buitenkant herken je zelfs nog delen van deze café / zaal, de binnenkant heeft een complete metamorfose ondergaan. Marjo: “Onze ouders hebben er van 1977 tot 1992 in gezeten. Eigenlijk zijn ze er per toeval terecht gekomen. Het bedrijf waar vader voor die tijd als boekhouder en verkoper werkte, kende toen zware economische tijden. Martin van de Munckhof, eigenaar van de Haam en goede bekende van Ger via het bestuur van de Windjbuujels, was naarstig op zoek naar een nieuwe kastelein. Moeder had er stiekem wel oren naar; ze had vaker tijdens feesten en koffietafels bij de Paerssjtal gewerkt, dus had wel een beetje ervaring. En ondanks dat Ger die ervaring miste en al enigszins op leeftijd was, besloten ze het gewoon te proberen vanwege de anders onzekere toekomst.”
Met het hele gezin
Ruud en Marjo waren 19 respectievelijk 22 jaar oud toen hun ouders de Haam overnamen en ze ook de aangrenzende woning betrokken. Niet lang daarna trouwde Marjo met Jan Cremers die al gauw ook kind aan huis werd. “In letterlijke zin zijn we dus niet opgegroeid bij de Haam maar we hebben er alle drie wel altijd veel meegeholpen”, aldus Marjo. De vuurdoop kwam direct al in het eerste weekend. Ruud: “We gingen open op carnavalsvrijdag 1977. We hadden geen horeca-ervaring, wisten bijvoorbeeld ook nog niet hoe we moesten tappen. Stonden we carnavalsvrijdagavond achter de tap en kwamen we er eigenlijk Aswoensdag pas weer vandaan. Gelukkig hadden we een paar zeer ervaren kelners en ijverige dames die ons er toen doorheen hebben gesleept.” (Nu, anno 2019, horen we nog vaker bij verjaardagen van de toenmalige medewerkers, een verzoeknummer op de Limburgse radio, “van de maedjes van de Haam”).
“Een keer deden we zelf met een grote Jeep mee. De bedoeling was, dat we die ’s avonds de Haam in zouden rijden. Ik weet het niet meer precies, maar óf de deuren waren te smal óf de zaal was te vol; de jeep kregen we met pijn en moeite toch naar binnen”
Typisch buurtcafé met een grote zaal
De Haam was een typisch buurtcafé; iedereen kende elkaar. Ruud: “Op zondagmorgen zaten er wel een man of dertig tot veertig te kaarten. Daarnaast vormde het verenigingsleven een onmisbaar element van de Haam: het Reuvers Mannenkoor, de Reuverse Orkestvereniging (ROV), de Kanarieclub (Vogelvereniging de Gevederde Vriend), een politieke partij, diverse buurtverenigingen; het vergaderde of repeteerde allemaal bij ons.” Maar naast de stamgasten en het verenigingsleven moesten ze het vooral hebben van de zaal. Marjo: “We hadden koffietafels, feesten en in het begin vooral heel veel bruiloften: in die tijd trouwde men nog vaker en werd er ook voor een 25-, 40- of 50-jarige bruiloft nog een groot feest gehouden.” “We zijn er zelf ook getrouwd”, verklaart Jan lachend. “Dat was lekker goedkoop.” Voor eten zorgde de familie Beerkens tijdens bruiloften en feesten zelf. “Stonden ze daar in een relatief kleine keuken, die eigenlijk niet optimaal was om voor dergelijke grote groepen, het eten te bereiden.” Dat was de afdeling van Dinie; zij organiseerde alles rondom feesten en partijen. Ger was meer de kastelein in het cafégedeelte en regelde het onderhoud, en verzorgde de administratie.
Uitpuilende carnavalsdagen
Maar het bekendst was de Haam vanwege de carnavalsdagen. Ruud: “We waren dan wel met een man of vijftien aan het werk. Er was dan van alles te beleven. De buurtvereniging riep er een Jeugdprins uit. De beroemde carnavalsvrijdagavond in het dorp is bij ons ontstaan; eigenlijk het onofficiële begin van de Ruiverse Vastelaovend. Er werd nog echt carnaval gevierd voor alle leeftijden. Kinderen, hun ouders, opa’s en oma’s; vaak puilde de zaal dan zo uit dat het soms op de grens van het toelaatbare was. Dan werden er voor de zekerheid toch maar een paar deuren open gezet. Ook na de optocht op maandag was het een compleet gekkenhuis. In die tijd deden veel buurtverenigingen mee aan de optocht (die ook nog dicht langs de Haam voorbij kwam) en na afloop kwamen die allemaal naar ons terug. Buurt Leeuwen heeft in die periode vaak de eerste prijs voor praalwagens weggesleept en dat werd in de Haam gevierd. ” Jan: “Soms werd je tijdens de optocht ook uitgenodigd om naar de Haam te komen. Dan werd een act die tijdens de optocht werd gedaan, daar nog eens uitgevoerd. Een keer deden we zelf met een grote Jeep mee. De bedoeling was, dat we die ’s avonds de Haam in zouden rijden. Ik weet het niet meer precies, maar óf de deuren waren te smal óf de zaal was te vol; de jeep kregen we met pijn en moeite toch naar binnen.” Na vijf drukke dagen waren ze blij dat het Aswoensdag was. “Maar als we dan met twintig man de hele zaak gepoetst hadden, zat het ’s avonds weer bomvol met Hiering-sjellers.”
Eigenlijk jong beginnen in de horeca
Hard werken was het dus vaak, mede doordat ze zes dagen in de week open waren en er vele uren gewerkt moest worden, ook als de zaak niet open was. Marjo: “Achteraf gezien zou je kunnen zeggen dat pap en mam eigenlijk te oud waren toen ze er aan begonnen. Met nauwelijks kasteleinservaring toch fysiek zwaar werk moeten verrichten; daar hadden ze zich misschien een beetje op verkeken. Ze waren ook wat terughoudend in sommige dingen; in die jaren is er nooit veel vernieuwd aan de inrichting van de Haam.” “Dat merkte je ook in de muziekkeuze”, vult Ruud aan. “Waar de jongere gasten bijvoorbeeld The Eagles en Foreigner wilden horen, bleef vader Duitse schlagers draaien.”
Niet lang na pensioen werd de Haam Chinees restaurant
In 1992 stopte het echtpaar Beerkens ermee. Ruud: “Mijn vader Ger had de pensioengerechtigde leeftijd al een tijdje bereikt maar ze hebben netjes gewacht tot er een opvolger werd gevonden. Een echtpaar uit Cuyk, die na 5 jaar de Haam weer hebben verkocht aan een belegger, vanwege het feit dat het pand niet meer voldeed aan de milieueisen van de gemeente.” Dat vonden de inmiddels overleden Ger (2004) en Dinie (2015) toen wel jammer. Er kwam voor hun gevoel toch een einde aan een tijdperk. Zelf hebben de kinderen er wat minder moeite mee gehad. Marjo: “We hebben er een mooie tijd gehad en veel fantastische dingen meegemaakt. Maar lastig dat er nu een Wok-restaurant zit? Nee, dat niet.”