PUIK VERHAAL
Ós Aje Kasteleins
Café de Sjörkèr
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 12 komt Wies van den Broek (bijna 80) aan het woord die samen met haar inmiddels overleden man Piet van 1976 tot eind 2000 eigenaar was van Café en Drankenhandel de Sjörkèr.
Piet van den Broek was een bekend gezicht in Reuver. In 1964 werd hij onder het motto “Neet meug, waal dors” prins van de Windjbuujels. In hetzelfde jaar trouwde hij met Wies, die oorspronkelijk uit Brabant komt. De liefde voor de horeca zat er bij Piet al van jongs af aan in en kwam onder andere door zijn werkzaamheden bij Hotel Prins Bernhard in Venlo en als kelner bij Jo Niessen. In 1968 begonnen Piet en Wies met het rondbrengen van drank. “De voorraad stond bij zijn vader achterom in een oud huis. We startten in Kessel, waar we gewoon bij mensen aanbelden of ze geïnteresseerd waren om drank te kopen. Vaak kregen we natuurlijk ‘nee’ te horen, maar als we wel eens wat verkochten, schreef Piet precies op wat, waar en wanneer. Een week later kwamen we dan terug en dan bleek dat niet alleen dezelfde mensen nog iets wilden, maar ook hun buren. En weer een week later ook de ouders van de buren. Zo breidde onze klantenkring zich binnen de kortste keren uit naar 800 afnemers uit Reuver, Beesel, Belfeld, Kessel, Haelen en Neer.”
Drukke tijd met café, drankenhandel en kinderen
In 1972 kochten Wies en Piet een huis in het Ruiversveld met aangrenzende winkelruimte. Zo kwam er naast het bezorgen ook de mogelijkheid om drank in de winkel te kopen. Vier jaar later volgde er een grote verbouwing en werd café de Sjörkèr geboren. “Dat was echt een droom van Piet, een eigen café beginnen.” Aangezien het echtpaar net twee kleine kinderen had en ze de Sjörkèr combineerden met de winkel en het bezorgen van drank, volgde er een drukke periode. Het verenigingsleven, waaronder de buurtvereniging, de visclub, de jagers, de tennisvereniging, de badmintonclub, vele kaarters en nog meer vaste gasten wisten hun weg naar de Sjörkèr al snel te vinden.
"Piet was een zeer humoristisch man en altijd in voor een geintje. Verkleedpartijen, als Sinterklaas of Sint-Maarten bijvoorbeeld, waren heel normaal. Die humor sloeg ook door in van die typische kroeg-grapjes."
Feest verdeeld over drie zaterdagen
Ondanks dat het maar een kleine kroeg zonder zaaltje betrof, werden er veel feesten en bruiloften gehouden. “Maar Piet wilde dit maar een keer per week, omdat het anders ten koste van de vaste gasten zou gaan. Toen iemand een feest wilde houden waarvoor we echt veel te klein waren, opperde Piet om toch maar naar een café met een zaal te gaan. Maar nee, de persoon in kwestie wilde het per se bij de Sjörkèr vieren. Gevolg; ze verdeelden het feest over drie afzonderlijke zaterdagavonden. Eén keer voor de familie, één keer voor de vrienden en één keer voor het voetbalteam.”
Tour de France en humor
De Tour de France werd altijd intensief gevolgd bij de Sjörkèr, inclusief poule en Franse avonden met stokbrood en kaas. In 1992 deden er maar liefst 279 mensen mee aan de Tour-poule van de Sjörkèr. Ook ging er een keer een groep stamgasten ergens langs de route staan, gewapend met kwasten en potten verf. Voor elke keer dat er vervolgens tijdens een televisie-uitzending een tekst met de Sjörkèr in beeld kwam, kregen ze een rondje.
Piet was een zeer humoristisch man en hij was altijd in voor een geintje. “Verkleedpartijen, als Sinterklaas of Sint-Maarten bijvoorbeeld, waren heel normaal." Die humor sloeg ook door in van die typische kroeg-grapjes. “Als er wel eens een fiets kwijt was, kon die zomaar op het plat dak staan. Of gewoon in het fietsenrek, maar dan wel met de wielen los. Dat had vervolgens uiteraard niemand gedaan.”
Nog meer streken
In de 25 jaar dat het echtpaar de Sjörkèr runde, werden er door stamgasten nog veel meer streken uitgehaald. “Een groepje ging eens een keer naar de voetbalwedstrijd Nederland – Duitsland kijken. Een van hen smokkelde een levende haan en een oranje spuitbus het stadion in. Zo ver mogelijk vooraan werd de haan oranje gespoten en het veld opgegooid. Dat is toen ’s avonds nog op televisie geweest: "Arie Haan is terug", werd er gezegd. De toen nog onbekende maar inmiddels beroemde Zillertaler Schürzenjäger uit Oostenrijk traden ook een keer op in de Sjörkèr. “En er werd een keer gegourmet met de burgemeester en de brandweer. Dit laatste eindigde met, hoe kan het ook anders, met de vlam in de pan. Dat brandje werd toen gelukkig snel geblust.”
Drankvoorraad kapot en inbrekers
Trammelant was er nooit. “We waren een rustige kroeg, draaiden de muziek ook zachtjes. En sluitingstijd was ook sluitingstijd. Regelmatig hadden we een groepje politieagenten te gast. Als Piet dan zei dat het tijd was om te vertrekken, zeiden die wel eens: "Hoezo, we zijn toch allemaal hier?" Maar daar deed Piet niet aan mee. Mindere momenten kende het echtpaar in de kroeg ook. “Zo vroor tijdens de strenge winter van 1975 een groot deel van de drankvoorraad kapot. Ook zijn er wel eens inbrekers geweest die de sigarettenvoorraad en de spaarkas leegroofden.”
Een zeer geliefd persoon
In 2000 verkochten Wies en Piet de zaak. Ze gingen kleiner wonen in Het Vloot, genieten van de kleinkinderen en van elkaar. Helaas liep het allemaal anders. Al gauw werd Piet ziek; slechts vier maanden nadat ze gestopt waren met de Sjörkèr, kwam hij op 60-jarige leeftijd te overlijden. “Ik mis hem nog steeds heel erg. Helaas kan het ook zo gaan in het leven.” Dat Pietje erg geliefd was, bleek wel uit het feit dat nog maanden na zijn overlijden bloemstukken bij zijn graf gelegd werden. “We zijn je nog niet vergeten”, stond er op een boeket van een groep stamgasten.
Volgens de juiste etiquette
Op inmiddels bijna 80-jarige leeftijd is Wies nog steeds bij de pinken en bij de tijd. Appen, mailen, skypen met kinderen of kleinkinderen die in het buitenland woonden; ze doet het allemaal. Ook brengt ze zelf nog wel eens een bezoek aan een horecagelegenheid en kijkt dan vooral kritisch of alles met de juiste etiquette gebeurt. “Als ik vroeger eens een biertje tapte waarvan de kraag niet perfect was, nam Piet die ook altijd terug en tapte hem opnieuw. Daar betalen de mensen voor, zei hij dan.”