Waert ’t mei of blief ’t mèt?

Taalverangering is van alle tieje. Wäörd kómme, wäörd gaon. Det geit gans ónbewus, mer dao zien veur waal zèlf bie, angere de sjöld gaeve haet gaar gènne zin. Veur ós modertaal zien veur allemaol zèlf verantjwaordelik. Wae good óm zich haer loestert huurt de verangeringe wie meigaon, vuuël, we, nog, ich waas, ich had, ich zei, de neus, de ouge, gegaon. Allemaol wäörd die ós eige originele wäörd verdringe: mètgaon, väöl, veur, nag, ich waar, ich haaj, ich zag, de naas, de uig, gegange. En de rie mèt verdrónge wäörd waert al langer en langer. ’t Nieje mei nimp de plaats in van ós eige mèt, en ós eige mei is noe aaf en toe gewaore. Mei hure veur nag mer zelde. Waem wèt nag det ‘de met’ in ós modertaal vreuger ‘de geit’ beteikende? En ouch die met mós d’raan gluive. Zie is noe geit gewaore en dees geit geit waal nag lang mèt of mei?