Om een thema te bedenken voor een column die gepubliceerd wordt midden in de corona-crisis én net na Pasen is lastig. Ik zou deze bladzijde in de gloednieuwe Puik kunnen gebruiken als klaagschrift. Ik zou mijn frustraties kunnen uiten over de dagjesmensen die samen en masse op pad gaan, al wordt geadviseerd dit juist niet te doen, maar dat laat ik achterwege. Liever nog wil ik het hebben over de pluspunten van onze tijd in quarantaine, hoewel we die soms echt niet zien, zijn die er wel degelijk.

Laat ik even vooropstellen dat het ook in huize Killaars-Schols niet elke dag feest is. Om 24/7 met je partner, puberende dreumes en twee overactieve teckels in een huis te zitten is op zijn zachtst gezegd soms een uitdaging. Maar we hebben elkaar, we zijn gezond en kunnen af en toe nog even een frisse neus halen. Op gepaste afstand, dat dan weer wel.

Respect

Veel erger vind ik het voor de mensen die nu niemand kunnen ontmoeten of gewoonweg eenzaam zijn door gebrek aan sociale contacten of de mensen die door de corona-crisis in de financiële problemen komen. Voor diegene die op dit moment vechten voor hun leven op de intensive care. Respect heb ik voor de verzorgenden in de ziekenhuizen, de verpleeghuizen of de mantelzorgers thuis. Maar ook voor alle andere toppers in de detailhandel, transportsector en de politiek. Laten we ook hen niet vergeten. Ga er maar eens aan staan. Ondanks alle kommer en kwel gebeuren er in deze tijden van crisis ook mooie dingen. Tijdens een dagelijks rondje door de buurt stuitten wij de voorbije dagen op schitterende krijtcreaties op stoepen en voortuinen. De teksten ‘We <3 opa en oma’ of de ‘Wij zijn trots op de hulpverleners’ zijn favoriet. Kinderen spelen weer buiten. Mensen helpen elkaar, daar waar mogelijk. Denk aan een boodschap, een kort praatje aan de voordeur of misschien wel met een ander klein gebaar. Kinderen en kleinkinderen uit heel het land hebben eindelijk tijd om, al is het gescheiden door glas, opa of oma te bezoeken. De senioren slaan massaal aan het videobellen en door heel het land komen mensen in actie voor diegenen die aan de zijkant van onze samenleving staan. En dan de natuur…….

We moeten deze klus met z’n allen klaren

Toch een beetje samen

Noem me melancholisch. Misschien is het ook wel toeval, maar drie jaar geleden verhuisde ik naar Reuver. In onze tuin plantte ik toen een pioenroos, gekregen van mijn ouders die ik nu ook even niet kan zien. Ik zou het jaar daarop mooi mijn eigen favoriete bloemen kunnen halen uit eigen tuin. De krengen deden seizoenen lang helemaal niets. Er kon nog geen groen blaadje vanaf. Vorig jaar wilden we al de hoop opgeven, maar we besloten hem nog één kans te geven. Begin maart was daar op een ochtend ineens een groen blaadje. Daarop volgden er nog heel wat en inmiddels staat er een uit de kluiten gewassen struik die waarschijnlijk nu echt pioenrozen gaat geven. Nu zijn mijn ouders toch een beetje bij ons in de buurt, zo redeneer ik. Verzacht dit fenomeen het leed van verlies, onmacht en gemis? Nee, maar het geeft wel houvast in moeilijke tijden. We moeten deze klus met z’n allen klaren. Nog ‘even’ door de zure appel heen bijten. En als het moeilijk wordt, ga dan net als ik, op zoek naar de pluspunten van onze tijd in quarantaine. Die zijn er. Echt! Stay safe en Haw Pin!