PUIK COLUMN
Huub Geerlings
En ineens wordt het anders...
Het begon voor mij drie weken na de Vastelaovend dat ik met griepverschijnselen aan het bed werd gekluisterd. Niet denkend dat dit wel eens die vervelende ziekte Corona kon zijn. Immers ligt de pandemie haard in Brabant en niet in Beesel.
Van huisartsenpost naar ambulance
Na ongeveer tien dagen dacht ik dat het de betere kant op zou gaan maar in de avonduren ging het met mij steeds verder achteruit. Mijn ademhaling werd zwaarder en het ritme van in- en uitademen volgde elkaar steeds sneller op. Er werd besloten om de huisartsenpost te bellen om een kijkje bij mij te komen doen. Zuurstof werd aangesloten en er werd ons het vermoeden duidelijk gemaakt dat het Corona kon zijn. Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling en voor ik het wist stond de ambulance bij ons op de oprit. Op dat moment was het voor ons hele gezin een vervelende gewaarwording. Er moest afscheid worden genomen want niemand kon vertellen hoe het verdere verloop eruit zou zien.
De uitslag
Aangekomen op de SEH (Spoed Eisende Hulp) werd meteen de test afgenomen en moest er een longfoto en een MRI worden gemaakt. Na de uitslag hiervan werd ik bestempeld als coronapatiënt en moest ik in het ziekenhuis in quarantaine blijven. De dagen erna waren spannend want mijn koorts wilde maar niet zakken en dat was geen goed teken. Gelukkig na vier dagen zakte de koorts en hoofdpijn eindelijk en kwam de zuurstof weer langzaam terug. Het was Paaszaterdag en de enige mensen die ik tot nog toe had gezien waren mijn twee kamergenoten (ook coronapatiënten) en verplegend personeel van onder tot boven ingepakt (met alleen de ogen zichtbaar) in persoonlijke beschermingsmiddelen. Het was net alsof ik in een slechte film was beland. Ongelofelijk wat een onmenselijke manier om hun werk te kunnen doen. Ik heb dan ook diep respect gekregen voor alle zorgmedewerkers. Ga er maar aan staan en te werken onder deze omstandigheden.
"Een tijd die echt door je ziel snijdt als je de eigen kinderen en kleinkinderen niet mag aanraken, knuffelen of zelfs een klein kusje mag geven."
Ziekenhuisperiode
Mijn gezin heb ik in de ziekenhuisperiode niet gezien (buiten het beeldbellen en de mooie poster met kleine foto’s boven mijn bed). Mijn herstel (voor wat betreft de zuurstof) ging voorspoedig en er werd besloten dat ik thuis verder mocht uitzieken. Blij dat ik weg kon uit het ziekenhuis en mijn gezin weer kon zien. Althans vanachter de ramen zoals je het ziet tijdens tv-spotjes over corona. Een tijd die echt door je ziel snijdt als je de eigen kinderen en kleinkinderen niet mag aanraken, knuffelen of zelfs een klein kusje mag geven. Maar goed, dat is nu eenmaal zo en dat is straks weer allemaal mogelijk als je geen klachten meer hebt.
Revalideren
Goed, het revalideren kan beginnen want de ziekte heeft mij zo verzwakt dat de conditie en energie tot een nulpunt is gedaald. Maar hoe doe je dat? Naar het toilet lopen en weer terug is een martelgang, laat staan douchen. Alles gaat heel erg langzaam vooruit, ja, vooruit en dat is toch het belangrijkste. Inmiddels ben ik tien weken uit het ziekenhuis en is mijn conditie nog steeds niet terug op het oude niveau. Maar… wij maken weer plannen en hebben ook besloten een weekje op vakantie te gaan in eigen land. Naar Ameland, daar zijn wij nog nooit geweest. Wij gaan er fietsen, wel met een E-bike die hebben wij voor de hele week gereserveerd. Ook dat is ineens anders. Graag wens ik alle lezers een fijne vakantie toe en sluit af met de inmiddels bekende slogan: Blijf gezond en let op elkaar.