PUIK VERHAAL
Ós Aje Kasteleins Café de Koupman
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 18 komt de inmiddels 94-jarige Mia Teunissen-Verfurth, samen met haar zonen Jo en Jeen, aan het woord. Zij runde samen met haar inmiddels overleden man Baer Café de Koupman aan de Offenbeekse Keulseweg.
Bij de familie Teunissen thuis hadden ze vroeger varkens. Daarnaast was Baer werkzaam als loonwerker. Toen de mogelijkheid zich aandiende om een café over te nemen, had hij daar wel oren naar. Als kelner had hij al de nodige ervaring opgedaan bij de Paerssjtal. Ze dopen het Café de Koupman. Jo: “Zo werd onze familie genoemd omdat we vroeger met paard en wagen hout verhandelden in Duitsland.” Het gezin Teunissen neemt zijn intrek naast en boven het café. Last hebben de opgroeiende kinderen daar nauwelijks van. Jeen: “Je raakt er snel aan gewend. Bovendien ging het in die tijd ook niet tot diep in de nacht door. We waren juist ‘s morgens vroeg al open. Sowieso kwam er eigenlijk nooit iemand voor een dichte deur te staan; dan werd diegene gewoon binnengelaten.”
Groot café met grote zaal
De intrede van de familie Teunissen in de horeca vindt plaats op een gunstig moment. Jo: “We praten over de periode 1968 / 1969: het waren de gloriedagen van de cafés. Alleen aan de Keulseweg lagen er al een stuk of tien. Ons café was voor begrippen in die tijd een zeer groot café met ook nog eens een grote zaal. Het had niet voor niets nog een tijd dienstgedaan als noodkerk.” De zaal wordt volop gebruikt. Bij de bruiloften en koffietafels zorgt Mia met hulp van familie voor het zelfgemaakte eten. Het was net de tijd dat de buffetten met warm vlees en koude schotel op kwamen zetten. Daarnaast vormt elke vrijdagavond Zaal de Koupman het domein van ‘de Jiets’ die daar zijn befaamde danslessen geeft. Mia: “Dan gingen de voetjes van de vloer op Engelse walsen, Tango’s en Foxtrotten. Dat was nog eens wat anders dan dat gespring van tegenwoordig.” Contributie hoefde de Jiets niet te betalen. “Het was zo druk en er werd zoveel gedronken, dat we daar al genoeg aan verdienden.”
”Het publiek van Café de Koupman varieert van jong tot oud. Trammelant is er nooit. Eén keer in 25 jaar tijd en dat loste zichzelf toen weer snel op”
Gekkenhuis met Kermis en Carnaval
Ook de Offenbeekse Boerebroelof kent zijn oorsprong bij café de Koupman. Jo: “Carnaval was, samen met de Reuverse Kermis, sowieso een gekkenhuis. Het was dan ook onmogelijk om om te vallen, zo vol stond het dan altijd. Er waren zelfs veel mensen die al vroeg kwamen, vaak al in de middag, bang dat ze waren dat ze geen plaats meer konden krijgen. Ik schat dat er dan in het café een man of 150 waren en in de zaal nog eens het dubbele.” Jeen vervolgt: “Er werd toen ook al gewerkt met een ‘tussenbar’ zodat het een en ander wat sneller en soepeler verliep. De tap bleef bijna voortdurend open; net zo lang tot het vat leeg was. Ik schat dat er tijdens Kermis en Carnaval zeker veertig a vijftig vaten doorheen gingen.”
Cafévoetbal én tafelvoetbal
Uiteraard heeft Café de Koupman zijn eigen cafévoetbalteam waar ook de drie zonen in spelen; naast Jo en Jeen ook jongste zoon Paul. “In de zomerperiode vonden er vaak toernooien plaats. De afsluitende feestavond was dan meestal bij ons in de zaal. En ook dan was het weer bomvol.” Eveneens razend populair onder de voetballers en andere stamgasten is het tafelvoetbalspel dat in het café staat. “Dat was echt een hype in die tijd. Daar werden zelfs drukbezochte toernooitjes mee gespeeld.” Uit de tap stroomde Stella Artois waar men 0,70 cent voor moest neertellen. Mia: “Dat klinkt goedkoop maar mensen hadden het meestal niet zo breed. ”Het publiek van Café de Koupman varieert van jong tot oud. Trammelant is er nooit. Eén keer in 25 jaar tijd en dat loste zichzelf toen weer snel op,” verklaart Mia.
Een echt familiecafé
In al die jaren is café de Koupman een echt familiebedrijf gebleven. Mia en Baer wisselden zich af (Mia: “Zeker als Baer moest kaarten, stond ik achter de bar”), en ook de zonen werkten volop mee. Jeen: “Maar daarbij vergaten we zelf niet om d’r geregeld een of meerdere te drinken. We vonden het overigens ook gewoon erg leuk om te doen.” Ook belangrijke familiegebeurtenissen werden gevierd in hun eigen zaak. Jo: “Ons jongste broertje Paul deed er zijn 1ste Heilige Communie, wij hadden er onze receptie als jeugdprinsen van Jong Nederland én onze bruiloften vonden er plaats.”
Geen overname in de familie
Midden jaren negentig zijn Baer en Mia op een leeftijd gekomen dat het tijd is om de zaak over te dragen. Natuurlijk wordt eerst gekeken of een van de zonen interesse heeft. Jeen twijfelt maar het feit dat hij zijn eigen woning als onderpand moet geven om de zaak over te kunnen nemen, zorgt ervoor dat hij het niet doet. “Daar heb ik overigens nooit spijt van gehad. De echte gloriedagen voor cafés waren toen ook alweer voorbij.” De zaak wordt overgenomen en enkele jaren voortgezet door een Tegelnaar alvorens het het domein wordt van Killaars Electro. Vandaag de dag herinnert niets meer aan de roemruchte dagen van Café de Koupman. Mia: “Zelfs de voorgevel niet meer.” Zo kwam er, net als aan vele cafés aan de Keulseweg en andere plekken in de gemeente, een einde aan een stukje kroeg-geschiedenis.
Deel 17
Klik hier voor 'Ós Aje Kasteleins'
'Café Lex (Dingelstad)'