De Grensschutters en de Grensrunners In de zaal van café de Grens waren er natuurlijk veel bruiloften en andere feesten. Maar op dinsdagavond diende de zaal nog een ander doel. Dan werden de deuren opengeschoven en stonden de leden van handboogvereniging de Grensschutters er overdekt en droog hun sport te beoefenen. Ze schoten dan vanuit de zaal op de gloednieuwe schietbanen die automatisch naar voren konden gaan. De Grensschutters hielden ook hun vergaderingen en toernooien bij café Grens. Inmiddels hebben ze hun eigen locatie op Sportpark Dijckerhof. Er is echter nog steeds een andere vereniging die, net als in de tijd van Frits en Mia, nog steeds bij de Grens huist; de Grensrunners. De Grens was qua locatie natuurlijk een vreemde eend in de Reuverse horeca. Marianne: “Kermis speelde bij ons geen grote rol en ook aan Carnaval hebben we maar een paar jaar iets gedaan. Dan riepen we een eigen Prins en Boerebroedspaar uit. Maar toen het met die gelegenheden steeds drukker begon te worden, was pap er weer snel klaar mee. ‘Ze moeten me niet op de stoelen gaan staan, die worden helemaal versjangeleerd.’”

Sigaretten smokkelen In de jaren van Frits en Mia was er nog een echte ‘harde’ grens tussen Nederland en Duitsland. Er werd ook regelmatig gecontroleerd door de Duitse grenspolitie. Marianne: “Ons winkeltje moest het met name van koffie en sigaretten hebben omdat die in Nederland nu eenmaal veel goedkoper waren. Je mocht echter maar maximaal 300 sigaretten meenemen naar Duitsland. Dan kwamen er dus dames in de winkel die de sigaretten in hun schoenen, beha of zelfs onderbroek stopten om er stiekem maar zo veel mogelijk mee te smokkelen.” Martin vult aan: “Of klanten namen hun stokoude opa en oma mee met kopen omdat je er 300 per persoon mocht meenemen. Ik heb ook een keer gezien dat er net iemand voor 200 gulden sigaretten had gekocht, dacht dat de kust veilig was en vervolgens bij de grensovergang gelijk in de kraag werd gevat door de Duitse douane. Boete van 300 gulden.” Hoewel er dus behoorlijk streng gecontroleerd werd op smokkelen, viel dat in die tijd op rijden met alcohol erg mee. Martin: “Het was in die tijd niet heel ongewoon dat men met een slok te veel op in de auto stapte. Ondanks dat de Keulseweg een kaarsrechte weg is, zijn er in die jaren mede daardoor de nodige mensen in de berm beland.”

Veel herinneringen en emoties In 1988 besluit het echtpaar Frits en Mia met de zaak te stoppen. De gezondheid van Frits gaat langzaam achteruit. En hoewel Marianne haar horecapapieren heeft, besluiten zij en haar man Paul om de zaak niet over te nemen. Het word eerst verhuurd en later verkocht aan Bert en Hilde Coenen. Slechts vier jaar kan Frits van zijn welverdiende pensioen genieten alvorens zijn gezondheid plotseling sterk achteruit gaat en hij vijf jaar later komt te overlijden. Mia overlijdt elf jaar geleden. Martin brengt, na het mountainbiken in de Duitse bossen, nog steeds regelmatig een bezoek aan café de Grens. “Ik heb er zeker speciale herinneringen aan. Ik zie ook nog steeds dingen die er in de tijd van mijn ouders ook waren; de geluidsinstallatie is volgens mij deels nog steeds dezelfde. Ik ben eerlijk gezegd ook wel benieuwd hoe mijn oude slaapkamer eruit ziet.” Marianne is er sinds haar ouders stopten met de zaak, niet vaak meer geweest. “Dat kan ik niet. Te veel emoties, te veel herinneringen.”