EEN MAGISCHE PLEK

Tussen Beesel en Reuver ligt een magische plek... Een plek waar al generaties lang, vele herinneringen worden gemaakt. Misschien ken jij die plek ook wel?

Ik geef je nog wat hints: het is er meestal behoorlijk groen, er is lekker veel zand in alle varianten (van duinzand tot modder), je houdt er altijd een frisse neus aan over en meestal voelt het heerlijk ontspannen als je er bent geweest. Weet je het al?

Inderdaad! Dit is een ode aan het Walsbergbos. Of zoals wij Puikenaren het noemen: de Walsberg. Mijn eigen herinneringen aan dit groene paradijs beginnen in mijn vroege basisschooljaren. Met vriendjes en vriendinnetjes gingen we er vaak naar toe als we kinderfeestjes vierden. Ik heb het dan inderdaad over de tijd, voordat de beroemde -of beruchte- binnenspeeltuinen de overhand namen in kinderfeestjesland. Want, wat heb je als kind nou meer nodig dan zand, takken en bovenal een paar heuvels of bergen om vanaf te rollen? Het zand zat daarna overal: in je schoenen, je haren, je neus en onder je nagels... maar wat genoten we van gewoonweg hutten bouwen en ravotten. Maar ook na schooltijd, of zelfs onder schooltijd waren we er vaak te vinden. Zo wist meneer Kloth, destijds directeur van basisschool De Wildenkamp, mijn hele groep 8 mee naar De Walsberg te nemen tijdens een gymles. Wij moesten hardlopen, met de borst vooruit, goed in en -uitademen en dan bij al die inspirerende bordjes en toestellen de betreffende oefeningen doen. Die bordjes en de toestellen zijn inmiddels grotendeels verdwenen, maar her en der zijn resten van deze bordjes vergroeid in de bomen en herinneren ze ons aan die goede oude tijd.

Met mijn eigen kinderen heb ik de “eer-de-Walsberg-traditie” voortgezet

Aan de rand van dit sprookjesbos, spiekt het gebouw dat behoort tot de oude waterzuiveringsinstallatie door de bomen heen. Inmiddels flink getekend door de tand des tijds. Waar ik als kind fantaseerde dat daar bosmannetjes woonden, die samen met de feeën het water zuiverden, heb ik later nog wel eens bedacht dat ik er zelf graag zou willen wonen. Als je dat mooie pand toch eens kon omtoveren tot woonhuis, met hoge plafonds met een schommel eraan en ergens een glijbaan om van boven naar beneden te gaan. En dan één van de bezinkkelders tot een zwemmeer ombouwen en de andere tot ondergrondse parkeerplaats... dan woon je in het sprookjesbos! Dus dan leef je altijd lang en gelukkig, toch?

Met mijn eigen kinderen heb ik de “eer-de-Walsberg-traditie” voortgezet toen zij nog klein waren: zo hebben we een keer een Bos-kinder-feest georganiseerd. Met een groepje kinderen gingen we insecten zoeken en met het vergrootglas bekijken in een potje, de mooiste boom van het bos versieren, muziek maken met dingen die je in het bos vindt (takken doen het goed, inderdaad) en heerlijk picknicken. En daarna was er het Cowboy-kinder-feest, waar we zelfs bij Manege Killaars een pony huurden, die in het bos een stukje meeliep en waar de echt stoere Cowboys op mochten zitten, als ze durfden. Mijn kinderen genoten er net zo van als ik destijds en ik genoot nu weer mee. Ach... dat prachtige Walsberg bos. Na een drukke werkdag, loop ik graag met de hond een rondje door het bos én over de berg. En ook mijn hond geniet dan van al dat leven, de geuren en de seizoenen die je zo mooi terug ziet in de kleuren van de bomen en het gewas. Het is eigenlijk maar een klein stukje groen, maar doordat het zo bereikbaar is voor de Puikenaren, toch een veel bezochte plek.

Een aantal weken geleden kregen we ineens te maken met heerlijk winters weer. Het sneeuwde én het vroor... wat een cadeau was dat. Mijn kinderen -inmiddels bijna jongvolwassen- vertrokken met een skateboard zonder wielen, dat moest dienstdoen als slee, naar de Walsberg. Na een uur kwamen ze nog steeds niet thuis... twee uur... ik begon al bijna ongerust te worden, toen ze eindelijk thuiskwamen. Met rode wangen, een frisse neus en vooral met een vrolijke en uitgelaten blik in hun ogen. Want de Walsberg had zich weer van zijn beste kant laten zien... De Walsberg had namelijk jonge en oude Puikenaren naar zich toe gelokt en met zijn besneeuwde heuvels gezorgd voor een enorme dosis sneeuwpret! En omdat het lekker in de buitenlucht was, was het bovendien ook nog Coronaproof. In dit tijdperk vol Coronabeperkingen was dat precies, wat iedereen nodig had; beweging, frisse buitenlucht, natuur en...’ont-moeten’. En dat zijn de ingrediënten die De Walsberg iedere Puikenaar biedt als zij daar behoefte aan hebben. Dit is een ode aan de Walsberg, omdat hij het zo enorm verdient en omdat ik hoop dat vele generaties na ons nog steeds ervan kunnen genieten!