Verhaal

Vroeger had “bijna iedereen” café of verkocht drank vanuit huis. Zo ook Tinus Pijnenburg in Offenbeek, vanaf 1936/1937 vanuit zijn woning annex café aan de Keulseweg te Offenbeek. Tinus was behalve kastelein ook voor halve dagen werkzaam bij greswarenfabriek Teeuwen. Het café van Tinus Pijnenburg was een soort “huiskamer”. ’s Morgens om 08.30-09.00 uur ging het café open en gedurende de hele dag bezochten veelal vaste klanten het etablissement. Tot die gasten behoorden onder anderen Henri Kreijkamp en zijn muze Ella Sliedrecht, “de Pieper”, An en Piet Franssen en vele anderen zoals Tinus van Smets, Pitter van Crompvoets, Sjra van de Bies, Teun de Schillenboer, Karel van Feuler en Sjeng van Siep. Op eerste Kerstdag (de enige dag van het jaar) was het café gesloten, maar toen de arbeidsmigranten kwamen en velen van hen vaste klant werden, liet Tinus hen toch maar achterom binnenkomen en kregen ze te eten en te drinken.

Toen die eerste arbeidsmigranten, toen gastarbeiders genoemd, in Reuver kwamen werken werd in het café kleding ingezameld voor deze mensen want die hadden niets. Dat was een andere tijd dan nu. Het waren katholieke Spanjaarden en zij integreerden spoedig in de plaatselijke bevolking. Enkelen van hen vestigden zich blijvend in Reuver.

Het café had ook een biljart. Biljartclub D.T.O. (Door Trouwe Opkomst) had hier haar verenigingslokaal. Het biljart stond achterin het café en werd bij belangrijke televisie-uitzendingen met een paar man opgepakt en naar de voorzijde in het café verplaatst zoals bijvoorbeeld bij een van de eerste Europacup-finales, dat was Real-Madrid tegen Benfica. Op het biljart werd een stellage gebouwd en daarop werd de televisie geplaatst en het volle café keek dan naar de wedstrijd.

Het was een klein café met weinig vloeroppervlak en bij drukte leverde dat wel eens problemen op. Als een nieuw vat bier moest worden aangeslagen moest dat gebeuren door af te dalen in de bierkelder. Deze was alleen bereikbaar door een luik in de vloer voor de toog. Daarvoor moesten de gasten plaats maken en uitkijken omdat het gevaarlijk was. Het is toch meerdere keren voorgekomen dat een van de klanten met een been in het gat belandde. In de caféruimte waren geen toiletten aanwezig. Moest iemand hoognodig dan moest hij of zij naar buiten. De wc was achterom en eenvoudig.

Tijdens drukke dagen zoals kermis en carnaval en de laatste 10-15 jaar toen Tinus al op leeftijd was werd hij geholpen door zijn dochter Tonny en haar man Jan Schreurs die de laatste jaren het café runden omdat Tinus dat niet meer kon. In 1964 werd de laatste kermis “gedraaid” onder het bewind van Tinus. De latere uitbaters Piet en An Franssen waren vaste bezoekers en het lag voor de hand dat zij het café overnamen nadat Tinus was gestopt. Ze waren immers toch altijd aanwezig in het café. Tinus verhuisde naar de Eikenlaan in Offenbeek waar hij inwoonde bij zijn dochter Tonny en haar man Jan Schreurs. Tinus is 80 jaar oud geworden.

Kleinzoon Mart leerde in het café op jonge leeftijd al biljarten en kaarten. Het was natuurlijk niet goed dat Mart altijd in het café was en de bezoekers vonden dat ook niet altijd leuk. Zo kwam het voor dat een van de vaste bezoekers, Henri Kreijkamp, wel eens tegen Mart zei: “Jungske, maak de deur eens van de andere kant dicht.” Als Mart dan buiten de caféruimte was konden de bezoekers vrij praten over zaken die niet voor kinderoren bestemd waren.

De echte vaste klanten kwamen vaak al ’s morgens in het café. De fabrieksarbeiders kregen in die tijd nog hun loon in contanten in een loonzakje (täötje) uitbetaald aan het einde van de week. Meerderen van hen kwamen dan bij Tinus aan om hun viltje te betalen en bleven dan weer “hangen”. Er was natuurlijk ook een spaarkas. Elke week werd de kas gelicht door Sjra Timmermans.

Regelmatig stonden er meerdere spannen met paard en wagen voor het café van Tinus, bijvoorbeeld de drankenhandel “de Snelle Sprong” uit Tegelen en voerman Sjang Geelen en later het vrachtautootje van Teun de Schillenboer. Sjra Gijezen (Geitje) was ook een graag geziene gast. Hij was heel lenig en kon op zijn kop staan en deed allerlei acrobatische kunstjes. Hij kon ook buikspreken met een fles.

’s Zondags na de hoogmis was het altijd druk. Dan werd er gekaart en werd het plaatselijke nieuws besproken. Het kwam geregeld voor dat enkele bezoekers aangewakkerd door alcoholgebruik zo fel met elkaar “sjtraevelden” dat het vaker tot slaan toe gebeurde. Dat kwam altijd weer goed en uren later “sjravelden” zij dan samen, de arm om elkaars schouder, “knöppelzaat” naar huis waar ze soms van hun vrouwen niet binnen mochten. De daarop volgende zondagen zou dit voorval zich blijven herhalen.