PUIK VERHAAL
Ós Aje Kasteleins Café Lex (Dingelstad)
Nog niet eens zo heel erg lang geleden lagen er verspreid over de gemeente Beesel tientallen cafés. Daar zijn er inmiddels niet zo veel meer van over. Maar de herkomst, geschiedenis en bijzondere verhalen van de deze kroegen blijven gelukkig nog wel even voortbestaan. In de serie genaamd ‘Os Aje Kasteleins’ blikt Puik terug met voormalige kroegeigenaren en kasteleins van roemruchte horecagelegenheden. In deel 17 komen Miriam Dingelstad en haar man Hans Teeuwen en jongere broertje Lou Dingelstad aan het woord. Hun ouders Lex en Kitty hadden van 1976 tot 1993 een café met twee kegelbanen aan de Keulseweg.
Lex en Kitty zijn al vooraan in de veertig als ze besluiten een eigen café met kegelbanen te starten. Vanwaar die keuze? “Dat vroegen wij ons ook af”, vertelt Miriam lachend. “Vader was van oorsprong reparateur eerst van vliegtuigen, daarna van wasmachines en nog weer later van kegelbanen. En aangezien hij wel affiniteit met horeca had, is hij zo waarschijnlijk op het idee gekomen.”
Kegelen, feesten én eten
Als hun ouders met ‘Café-Kegelbanen Lex Dingelstad’ beginnen, is Miriam veertien en Lou tien. “Ik vond het fantastisch”, verklaart Miriam. “Ik heb ook altijd met veel plezier meegeholpen. Datzelfde geldt voor Hans met wie ik op mijn zestiende een relatie kreeg.” “Ik had er wat minder mee”, stelt Lou. “Ik zat liever aan de bar, dan dat ik erachter stond. Maar het kegelen vond ik dan wel weer leuk.” Dat gold ook voor Miriam en Hans: “We gooiden zelf ook graag een balletje.” Hoewel er in die tijd in Reuver al een andere horecagelegenheid was met een kegelbaan, de Sjtasie, liep Café-Kegelbanen Lex Dingelstad vanaf het begin uitstekend. Hans: “Er waren een aantal vaste kegelgroepen zoals de dokters op woensdagavond en de kegelclub op donderdag. Die speelden een competitie met andere kegelclubs in de regio.” Lou vervolgt: “De kegelbanen stonden ook erg goed aangeschreven. En mocht er eens iets mee aan de hand zijn, dan was vader door zijn ervaring als reparateur in staat dit snel en adequaat op te lossen.” Al snel werd Café-Kegelbanen Lex Dingelstad ook volop gebruik voor allerhande partijen, al dan niet in combinatie met kegelen. Miriam: “Familiefeesten, bedrijfsfeesten; er kwam van alles op af. Vandaar dat er na verloop van tijd ook de mogelijkheid kwam om het feest te combineren met eten. Dat was de afdeling van Kitty; warme en koude buffetten maar ook drie-gangen menu’s.”
“Maar er was één groep waarvoor het bij Lex en Kitty écht een tweede huis was; de KPJ. Miriam: “Die namen met enige regelmaat niet alleen bezit van het café, maar ook van de aangebouwde vergaderruimte, de keuken en de rest van de woning."
Een tweede thuis én opvoedplek
Het café had een groot aantal stamgasten, MCC Beesel had er zijn thuisbasis en veel voetballers kwamen er de derde helft spelen. Maar er was één groep waarvoor het bij Lex en Kitty écht een tweede huis was; de KPJ. Miriam: “Die namen met enige regelmaat niet alleen bezit van het café, maar ook van de aangebouwde vergaderruimte, de keuken en de rest van de woning. Met tot wel vijftig man hielden ze er hun vergaderingen en feestjes, na afloop van het organiseren van de Sinterklaasintocht kwamen ze er de schmink afpoetsen en voor de Carnavalsoptocht verzamelden ze bij ons. Oud & Nieuw hielden ze in het café en mochten ze zelf regelen; omdat pap en mam dan eigenlijk gesloten waren, waren die er niet bij.” Hans: “Een lid kwam uit Herten die bleef dan meestal bij een van de andere KPJ’ers slapen. Maar het kwam ook wel eens voor dat hij een paardendekentje pakte en onder de flipperkast in het café zijn slaapplek maakte.” Voor de KPJ’ers was het bij Lex en Kitty niet alleen een tweede huis maar ook een heuse opvoedplek. “Want zo waren onze ouders ook. Er kon veel maar binnen bepaalde kaders. Als wij eens wat hadden uitgespookt, was het al in de kroeg bekend voordat we zelf thuis waren. Gelukkig spookten wij bijna nooit wat uit”, stelt Lou droogjes.
Soepele sluitingstijden én veel ongein
Zoals gezegd was het een café waar veel kon. Hans: “Het kwam wel eens voor dat bezoekers rechtstreeks vanuit het café naar hun werk zijn gegaan. Het voordeel was ook dat het café achter het woonhuis lag en dus vanaf de straat niet zo zichtbaar was. En als de politie langsreed, zetten ze even hun zwaailichten aan, reden door naar de Grens en als bij terugkomst de lampen maar uit waren, was het prima. Daar werd toen gelukkig soepel mee omgegaan.” Er werd veel gein uitgehaald. In de kroeg stond een gitaar zonder snaren; daar werd dan vol overgave luchtgitaar op gespeeld. En een stamgast mocht een keer niet meer naar huis rijden dus liet hij zijn mini staan. Lou: “Toen hij hem de volgende dag kwam ophalen, was hij tot zijn grote schrik verdwenen. Was de mini ’s nachts nog naar binnen getild door de andere stamgasten.”
Uit de tap stroomde Brand, later Oranjeboom. Miriam: “Volgens mij waren wij het eerste café in Reuver dat een gulden vroeg voor een biertje, toen de rest nog op 0,90 of 0,95 cent stond. De kegelbanen werden verhuurd voor 12,50 per uur, voor vaste groepen een tientje. Toen dat overal in de regio al op twintig gulden stond, wilde Lex juist laag blijven met zijn prijs.”
Ondanks twijfel geen overname in de familie
In de loop der jaren gaat de gezondheid van Lex langzaam achteruit. Hans en Miriam werken steeds meer in de zaak. Ze doen dat naast hun fulltime baan maar wel met ontzettend veel plezier. Als het moment daar komt dat Lex definitief wil stoppen, verwachten veel mensen dan ook dat Hans en Miriam het gaan overnemen. “Daar hebben we echt wel over nagedacht. Maar uiteindelijk heeft het feit dat je altijd aan het werk bent als anderen vrij zijn, ervoor gezorgd dat we het toch niet gedaan hebben”, stellen ze gezamenlijk.
Iedereen voelde zich thuis
Anno 2020 is er van Café-Kegelbanen Lex Dingelstad niets meer over. “Toen we gevraagd werden voor deze serie, zijn we nog eens langs het oude pand gelopen. Toevallig waren de nieuwe bewoners er aan het werk. Ze lieten ons met alle plezier hun verbouwingen zien; het café en de kegelbanen zijn ingeruild voor een aanbouw.” Lex en Kitty hebben het niet meer meegemaakt. In 1999 komt Lex te overlijden. Op de begrafenis is het bomvol met gasten die opgegroeid zijn bij Lex en Kitty. Miriam: “Toen de leden van KPJ voor een latere reünie een bloemstuk op zijn graf gingen leggen, viel er daarna iets om. Dat was een teken van Lex”, vertelden ze. Twee jaar geleden overlijdt Kitty en ook toen kwamen er weer ontzettend veel oude stamgasten op de begrafenis. En als een soort eerbetoon hebben ze diezelfde dag nog lang in diverse Reuverse horecagelegenheden vertoeft. Hans: “Het geeft wel aan dat ze geliefd waren. Bij Lex en Kitty voelde iedereen zich thuis.” “Het was ook echt een begrip in Reuver. Nog steeds als ik zeg dat ik van Lex en Kitty ben, hoef ik er geen achternaam bij te zeggen”, stelt Miriam tot besluit.