"Sinds de diagnose dementie die enkele jaren geleden bij oma is vastgesteld, zijn er behoorlijk wat dingen veranderd in ons leven. Die veranderingen zijn er langzaam ingeslopen, waardoor ik in eerste instantie niet in de gaten had hoeveel er eigenlijk veranderde. Met oma, maar zeker ook in de familie."

"Dat vind ik toch het meest sprekende van het hele alzheimerproces. Dat erop alle fronten dingen in ons en haar leven veranderen. Heel kort gezegd van alles zelf kunnen, dingen vergeten tot een traplift, een bad lift en zelfs hulp met aankleden enzovoorts. Het is een proces waar geen einde aan komt, ja de dood! Mijn rol en zeker de rol van mijn ouders is in veel opzichten veranderd sinds de dementie geconstateerd is. Soms waren het maar kleine dingen, zoals het controleren of zij haar eten had gehad, of er nog boodschappen gedaan moest worden, het niet meer gewoon samen kunnen kijken naar bepaalde tv-programma's of het feit dat oma is vergeten je te feliciteren voor verjaardag. Alles bij elkaar maakt het dat deze veranderingen voor een heel ander leven zorgen dan dat ik hiervoor gewend was. En mijn ouders staan er soms toch 'alleen' voor in plaats van 'samen' met familie. Maar aan de andere kant brengt het ook nieuwe dingen. Zo woont Oma inmiddels op een gesloten afdeling, zoals men dat zegt. Zij woont nu op Hornerheide. Maar gesloten voelt het niet, ja je kunt niet zomaar naar buiten. Maar elk huisje heeft een eigen tuin en de deur staat open. Dus het gevoel van vrij zijn blijft. In haar eigen huis was het niet meer te doen met de achteruitgang van het korte termijn geheugen en het lopen dat ook al moeilijker werd. Na een valpartij was er zoveel meer zorg nodig, dat alleen wonen niet meer reël was.

'Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij na de diagnose en enkele gebeurtenissen heel erg gefocust heb op het vergaren van zoveel mogelijk informatie. En hier uiteindelijk een werkstuk over heb gemaakt voor school. Veranderingen horen bij het leven, en zo ook de situatie waarin wij ons nu bevinden. We schuiven het niet onder stoelen of banken, zij heeft de ziekte van Alzheimer; punt. Mijn oma is 82 jaar en is dolgelukkig dat zij in goede gezondheid deze leeftijd heeft kunnen en mogen bereiken. De situatie relativeren en de humor blijven houden is een drijfveer om door te blijven gaan'.

‘Hoe goed ik me ook voorbereid op wat met oma gebeurt, veranderingen overvallen je soms toch.. Het is lastig te beseffen wat je allemaal te wachten staan. Beetje bij beetje blijkt dat uiteindelijk niets meer bij hetzelfde blijft. Je bent je voortdurend aan het aanpassen’. Je ziet dit proces heel duidelijk ook bij andere bewoners in haar omgeving.

‘Ik denk dat het voor mij belangrijk is om creatief met de veranderingen om te gaan. Oma niet alles uit handen nemen, maar haar ook regie moet laten houden. En het met een korrel zout en nogmaals wat humor moet benaderen als ze weer eens zegt dat ze de hele ochtend heel hard heeft gewerkt in de winkel. Op deze manier heeft zij vrijheden, maar is en voelt zich ook veilig. Daarnaast is het af en toe denk ik het heel belangrijk dat je je verhaal kwijt kunt als mantelzorger, kind of kleinkind bij andere mensen in je omgeving. In zekere zin verlies je beetje bij beetje je oma, dat is heel erg. Maar weet dat je er niet alleen voor staat!’

Tekstbron: Guus Steeghs

Fotobron: Guus Steeghs

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: