Afgelopen vastelaovend logeerde ik een aantal nachten bij mijn ouders, zodat ik mijn favo feestdagen kon vieren met vrienden – sorry Mark en Hugo. Hoewel ik al een maand geen tv meer had gezien samen met mam, kon ik precies volgen waar het drama in the Bold om draaide. Voordat ik het ouderlijk nest eerder dit jaar verliet, keek ik elke doordeweekse avond mee met mijn moeder naar soapklassieker The Bold and the Beautiful. Die maakt al decennialang deel uit van de familie Timmermans. Zo zeiken de heren tegen elkaar over het slakkentempo, de matige acteerkunsten en de ongeloofwaardigheid van de gebeurtenissen en roddelt de vrouwelijke tak over ‘waat Brooke noe weer heat oetgevreate’. In mijn tijd op basisschool de Meander keek ik iedere avond vol afschuw naar de hoofdpersonages die elkaar met de tong niets verhullend verslonden na een dialoog vol woorden als ‘passion’ en ‘commitment’. Op een gegeven moment dacht ik bij mezelf: “Waarom doen mensen dit? Het is toch helemaal niet fijn om elkaar zo op te vreten? Ik ga dat later echt nooit doen. Bah!”

Heel vaak zei ik dat ik iets nooit zou doen en een groot

deel van die dingen heb ik vervolgens toch gedaan.

Een tijdje nadat ik die afspraak met mezelf overboord had gegooid, zei ik nog een keer ‘nooit’. Ik zou nooit in een stad gaan wonen. Maastricht was alleen leuk op 11 november en niets deed me meer verlangen naar een plek aan de bar bij ’t Heukske dan een avond stappen na Holland zingt Hazes. Terwijl ik trams, treinen en metro’s moest nemen om bij de goede Amsterdamse kroegen te komen, dagdroomde ik over Mariannes voortreffelijke versiering en de tapbiertjes van Vic. Naast de nachtscène zag ik mezelf ook overdag niet vertoeven in de stad. Het leek me beangstigend om van rijstrook te wisselen bij het naderen van bedrijvige kruispunten of om ’s avonds langer dan vijf minuten naar huis te fietsen in het duister. Ik ben verliefd op de knusheid van een dorp. Iedere voorbijganger groeten, naar kroegen en vrienden kunnen lopen en me verbaasd voelen als iemand die ik nog niet ken toch uit Reuver blijkt te kunnen komen. Begin dit jaar bedroog ik mezelf – alweer – toen ik ook die uitspraak verbrak en naar Eindhoven verhuisde. Inmiddels woon ik op loopafstand van het drukke centrum waar niet al te lang geleden flink werd gereld om de avondklok. Iets waarmee je in Reuver niet snel zal worden geconfronteerd. Mijn nieuwe stekkie ligt er echter geweldig bij en ik geniet volop van het brede assortiment Thuisbezorgd. Ik zou nog wel even kunnen doorgaan. Heel vaak zei ik dat ik iets nooit zou doen en een groot deel van die dingen heb ik vervolgens toch gedaan. Zelden had ik daar spijt van. Veel vaker leidde dat juist tot nieuwe inzichten, vriendschappen en verhalen. Ik heb dus besloten dat ik nooit meer ‘nooit’ zal zeggen. Voortaan formuleer ik het gewoon iets anders: ik kom met de vastelaovend altijd terug naar Limburg – zelfs als die niet doorgaat.

Klik hier om je gratis in te schrijven voor Puik | Deel deze pagina: