DE CENTRUMMANAGER

Enkele weken geleden ook overvallen door een enquêtrice van de gemeente voor een tevredenheidsonderzoek? Waarschijnlijk de aanzet tot een to-do-list van de nieuwe centrummanager. Voor mijzelf een reden om de tevredenheid in een willekeurige supermarkt te peilen. Niet vragen, alleen kijken.

Lommerbergenvolk

De man heeft in de loop der jaren zijn intrede gedaan in de supermarkt. Wanneer mevrouw en meneer samen komen winkelen duwt hij de kar. Zijn vriendin vult. Alsof God het zo gewild heeft. Net voor me schoof zo’n combinatie naar binnen. Lommmerbergenvolk. Hij droeg een afgewassen haltertruitje op een Bermudashort met Hawaii-motief. Het was een lust voor het oog om te zien hoe deze eilandengroepen zich in een enkele broek verenigd hadden. Op zijn linkerschouder was een nog de lichte schaduw van een tatoeage zichtbaar. “Gerda”, las ik met moeite, ook al omdat de G bijna helemaal wegviel tegen een bruine moedervlek. De vrouw die hem op sleeptouw nam, was zeker geen Gerda. Daar was ze te gebruind en te kort van stof voor. De man had zijn Gerda blijkbaar ingeruild voor een exemplaar dat beter bij zijn exotische garderobe paste. De Karolingische inscripties op zijn beide armen waren gezien de intensiteit van kleur van recente datum. Milton op de linker, Charissa op de rechterarm. Geen gewone baby’s, die volstaan met een geboortekaartje. Hier moest sprake van liefdesbaby’s.

6 megazakken Dorito's

De man, die zo te horen gebukt ging onder de naam ‘Jopie’, helde steeds verder over tot diep in het winkelwagentje. De enige keer dat hij omhoog kwam, was bij het vak van de Dorito’s. Hij parkeerde zijn wagentje naast de schappen en veegde in een enkele beweging 6 megazakken de kar in. Zijn vrouw richtte haar ogen veelzeggend op de strandbal onder zijn gespannen katoentje en plaatste de zakken een voor een terug. Totdat de laatste Dorito XXL boven het karretje uiteenspatte, zwichtend onder het getouwtrek van het liefdespaar.

''Ja, bekijk het maar''

Even later werd mijn aandacht werd getrokken door een jongeman die telefonisch contact had met het thuisfront. Het gesprek dat hij voerde ging zo te horen de opnamecapaciteit van de celstof. “Ultra zit er verdomme niet meer tussen”, zei hij, zwaar geïrriteerd. Hij bevond zich in het Always-, Libresse en Kotexterritorium. Er kwam zo te horen een zeer uitgebreide instructie door zijn mobiel want hij ging etiketten lezen. Maar pas op: het is het gebied waarin de jager zich opgejaagd voelt. Toen twee dames naderden, riep ie: “Ja bekijk het maar” en verdween achter de drankenstelling.

De donkerste gangen

De interessantste gesprekken vinden plaats in de donkerste gangen. Wanden met blikgroenten scoren hoog op de intimiteiten-toptien. Ook de schaduw van de oriëntaalse producten maakt de tong losser. In deze rij viel ik ter hoogte van de Hak- en Bonduelleconserven binnen in een conversatie tussen twee dames en een man die - ietwat afgewend van de twee – in een houding stond die onder mannen doorgaat voor de verdekte spreidstand. “Hij heeft zich een tijd geleden laten helpen”, zei de vrouw. “Je wilt niet weten wat dat voor mij betekent. We hebben d’r nu vijf. Bij de derde had ik al zoiets van: gas en water afsluiten graag”.

Strakke zwembroekjes

Toevallig interesseer ik mij heel erg voor zaken waaraan mensen zich hebben laten helpen en daarom bleef ik twijfelen tussen de groene sperziebonen, de slabonen, de prinsessenboontjes, de naaldboontjes, de haricots verts, Chinese boontjes, de boterbonen en de wasbonen. “Heeft ie er nog altijd last van?” vroeg de ander. “Toch al gauw drie maanden, hè Harrie”. De man stak 4 vingers omhoog. “De coassistent blijkt tijdens het klieven van de zaadleider een niesbui te hebben gehad. Dan wordt zo’n vlijmscherp mesje gelijk baas in eigen huis. Hij kan achteraf blij zijn dat de patroontassen nog aan het geweer zitten. Dus nu is het constant strakke zwembroekjes dragen. Maar wat ’t ergste is: als je ziet hoe onze tuin erbij ligt. Verschrikkelijk”

Een dreinkind

Binnen de snoep- en chocoladezone lag een dreinkind. Het dreinkind bevindt zich opmerkelijk vaak onder de snoepstellingen. Terwijl de zoetigheid hoog boven hem uittorent, grijpt de kleine zich vast aan het koude ijzer zoals een Greenpeace-activist zich vastketent aan een olieplatform. De boterbabbelaars moeten mee naar huis, anders zullen de ouders voor eeuwig verdoemd zijn. Nu zijn er moeders die het wagen om door te lopen. Het jonge baasje verandert op zo’n moment in een verkeersdrempel. Hij verspert de weg voor achteropkomend verkeer. Met 100 decibel plat op de buik en trappen tegen alles wat voorbijkomt. Zo’n kind zal het ver schoppen in zijn leven. En de ouders? Ik hoorde deze moeder dreigen met: dadelijk komt de grote boze boef je halen. Goed gedaan moeder! Met de huidige hausse aan supermarktovervallen, speelde ze leuk in op de actualiteit. Maar de meeste ouders twijfelen. Je ziet ze denken: ga ik hier de wet op de kinderbescherming overtreden of komt er €1,79 voor het zakje apekoppen op de rekening?

Scores

Eenmaal weer buiten, zie ik dat de interviewster nog altijd met haar pennetje de mening van voorbijgangers turft. Met die scores kan de centrummanager aan de slag. Vanuit het idee dat winkelen in onze gemeente weer een feest moet worden. Een mooi initiatief.